Παρά το γεγονός ότι ο πατέρας εμπλέκεται πλέον πιο ενεργά στην ανατροφή του παιδιού, δεν έχει δοθεί επαρκής προσοχή στο ρόλο του πατέρα στην ανάπτυξη του παιδιού και ιδιαίτερα στην επίδραση που έχει στο συναισθηματικό του κόσμο.
Η σχέση παιδιού-πατέρα είναι πιο ενεργητική και ενέχει σε μεγάλο βαθμό και τη φυσική δραστηριότητα. Στα πλαίσια αυτά το παιδί ενθαρρύνεται να εξερευνήσει το περιβάλλον του, να τολμήσει, να αναζητήσει, να πάρει πρωτοβουλίες, να πειραματιστεί νιώθοντας παράλληλα ασφάλεια χάρη στην πατρική φιγούρα (Dumont & Paquette, 2012; Sandhu, 2014; Rosenberg & Wilcox, 2006). Δημιουργείται μία σχέση λοιπόν επανατροφοδοτούμενη, η οποία ενδυναμώνεται σταδιακά όσο ο πατέρας παίζει το ρόλο του συνεργάτη στις εξερευνήσεις του παιδιού.
Για παράδειγμα, όταν ο πατέρας παίζει κυνηγητό με το παιδί, το πετάει στον αέρα και το πιάνει, κάνουν βουτιές μαζί στη θάλασσα, το παιδί μαθαίνει τι σημαίνει ασφάλεια και φόβος, συνδέει το πατέρα του με το αίσθημα της προστασίας και της ζεστασιάς ενώ παράλληλα μαθαίνει τα όρια του (Dumont & Paquette, 2012; Sandhu, 2014; Rosenberg & Wilcox, 2006).
Επιμέλεια: Αθανάσιος Κωτούλας
Πηγή: psychologynow.gr